وبلاگ بهرام بهرامی حصاری

**Duality**

With all the reverence I hold for the apple,
I praise the grape—

The grape,
A seeker in retreat,
Devoted to silence
In its earthen shrine—

So that I may forget
The apple’s dual nature:

That in paradise
It was the forbidden red fruit,
And on earth
It’s hailed as the green fruit of heaven!

*by Bahram Bahrami*

(Translated by Artificial Intelligence)

با حرمتی که به سیب قائلم

انگور را می ستایم

انگور

سالکی که در معبد سفالین خود به چله می نشیند!

تا من دو رنگی های سیب را فراموش کنم

که در بهشت

میوه ی سرخ ممنوعه بود

و در زمین

همان میوه ی سبز بهشتی لقب گرفته است!

بهرام بهرامی حصاری

دلت می خواهد و آن وقت، می آید سراغ تو!

اگر آفت به جای هر فراوانی به باغ تو!

✔

چپیده زیر سقفِ شیروانیِّ بخت اما

پرستو لانه خواهد ساخت، بعد از مرگ زاغ تو!

✔

بشر، معدنچیِ الماسِ احساس است و خواهد بود

به عمق معدنِ تاریک، اندیشه چراغ تو!

✔

دزدی در این شهر است و من، از ترسِ او، من نیستم!

این مردِ دور از عشق و اهل آبرو من نیستم!

✔

روزی خود فریاد بودم من، نه یک فریاد خواه!

باور کن ای همدرد من! این بی گلو، من نیستم!

✔

از خودکشیِ ادامه دادن افسوس!

کابوس تلمبار شده بر کابوس!

✔

افتاده به دام خودفریبیِ وصال

این ماهی دور مانده از اقیانوس!

✔

آن لحظه که آزمون تاریکی نیست

دم می زند از کمال حتی فانوس!

✔

به جز لبخند اجباری، چه کاری می توانستم؟

به غیر از خودخوری کاری، مگر می آمد از دستم؟

✔

من عادت کرده ام چشمم به تاوان عمل باشد

دلی را بی پشیمانی، تمام عمر نشکستم!

✔

وجودم لذت خود دوستی را میدرد افسوس

نخواهم داشت خود را دوست، تا در این جهان هستم!

✔

به چای چوبِ روی چاه، زیر پایم آهن بود

اگر جای غزل دل را به یک تابوت می بستم!

✔

یک راه چاره مانده آنهم بی وفای سنگدل!

آه آن دگردیسی من، آن بی خدای سنگدل!

✔

با یک بلیت سوخته، در ایستگاه بی قطار

حتی نمی آید به گوش من، صدای سنگدل!

✔

به قله ی کوهی چنان مغرور دل بستم که بود

جای نجاتم عاشق خود، خودستای سنگدل!

✔

عمری شنا کردم تمام طول اقیانوس را

گویی خود مرگ است این؛ بی انتهای سنگدل!

✔