شعر، که با نام‌هایی مانند سُرود، نَشید، چامه یا چکامه نیز شناخته می‌شود، یکی از شاخه‌های اصلی ادبیات است که از ویژگی‌های زیبایی‌شناختی و اغلب ریتمیک زبان استفاده می‌کند. شعر با شعور هم‌خانواده است و در واقع، احساس را به معنا تبدیل می‌کند. دهخدا، ادیب و لغت‌شناس بزرگ ایرانی، در یادداشت‌های خود دربارهٔ شعر می‌نویسد: «چکامه، چغامه، چامه، نَشید، نظام، سخن منظوم، منظومه، قریض. ظاهراً ایرانیان را قِسمی سرود یا شعر بوده و خود آنان یا عرب آن را «هَنَیمَه» می‌نامیده‌اند.» او همچنین اشاره می‌کند که قدیمی‌ترین شعر ایرانی که به دست ما رسیده است، گاتاهای زرتشت است که نوعی شعر هجایی محسوب می‌شود.
تعریف شعر
شاعران و منتقدان در طول تاریخ تعریف‌های گوناگون و بی‌شماری از شعر ارائه داده‌اند. در تعریف‌های سنتی دربارهٔ شعر کهن فارسی، ویژگی اصلی شعر را موزون و آهنگین بودن آن دانسته‌اند و معتقدند که شعر باید حق مطلب را به زیباترین شیوه ممکن ادا کند. در برخی تعریف‌های دیگر، شعر با دانش، فهم، درک، ادراک و وقوف یکی انگاشته شده است.